اینم آرزوهای محال من به دعوت معین:

_ قدیمی ترین آرزوی محالی که یادم میاد داشتم و هنوز هم تا حدی دارم اینه که زمان بچگی های مامان و خاله هام حضور داشتم و با اسباب بازی هایی که تعریفشو می کردند بازی می کردم و از این مهمتر دو تا دایی شون رو داشتم. از اون طرف هم دلم می خواست بچگی های مامان بزرگ مامانم هم بودم و باهاش از درختی که مخفیگاهش بود و برام تعریف می کرد بالا می رفتم و تا هر وقت دوست داشتم اون بالا می موندم و البته اونجا هم یه دایی مهربون بود که تنها کسی بود که از اون مخفیگاه با خبر بود. این عقده ی دایی هم بد چیزیه...

_این آرزو بر می گرده به سال های راهنمایی آرزوی این که اسکارلت باشم یا حداقل توی اون دوران زندگی کنم یا یکم قبل ترش که به جنگ نخورم. اون لباس ها اون رقص ها ...

_ داشتم آرزو های الهام رو می خوندم که یاد این آرزوی خودم افتادم منم همیشه آرزو داشتم که شب بخوابم و صبح که پا شدم ببینم قدم ده بیست سانتی بلند تر شده. ورژن تکامل یافته تر این آرزو اینه که علاوه بر قد وزنم هم چند کیلو بیشتر شده باشه فقط در حدی که از زیر سایه ی این سی اولش در بیام. از اونجایی که هر کاری می کنم نمی تونم بیشتر از این که الان می خورم بخورم پس این هم آرزوی محالیه

_ توی همین ایران یه کنسرت باشه توی یه سالن خوب و AndréRieu و ارکسترش برامون والس های دوست داشتی بزنن و همه رو دعوت به رقص کنن روی سرمون بادکنک رنگی بریزن و البته کسی نباشه که بگه چرا تکون می خورید و صاف بشینید و از این چیزایی که توی کنسرتهای الان هست. فقط یه لحظه تصورشو بکنید که چه شبی می شه...

_ هیچ بچه ای یا نه هیچ موجود زنده ای به خاطر خود خواهی یه عده ی معدود صاحب قدرت نمیره، و عزیزی رو از دست نده. هیچ کشوری هیچ قومی مردم کشور و قوم دیگه ای رو به هیچ دلیلی آزار نده. هیچ جنگی صورت نگیره هیچ وقت.

_ روانکاو بشم اونم در حد و اندازه ی فروید! شاید قسمت اولش یکمی ممکن باشه گرچه بیش از حد سخته...

_ یه خواهر دوقلو داشته باشم!

پونه ، عادل ، دلارام ، بهنام شما هم آرزو های محالتون رو بنویسید شاید یه روز گذر غول چراغ جادو یا یه پری مهربون به وبلاگستانمون افتاد و براوردشون کرد